De druppel die Valkenburg aan de Geul liet overlopen. Er was regen, veel regen en nog meer regen. We keken er naar en vroegen ons af wanneer het zou stoppen. Er was water, heel veel water maar we maakten ons er niet te druk over. Toen stroomde het water over pleinen en ineens…
In een aantal minuten stroomde het water met een enorme kracht door de straten, door de huizen, door de woonkamers. Meubels, vloeren, spullen werden mee gespoeld met het water. Foto’s met een verhaal vervaagden door het water.
Met schovels en legervrachtwagens werden gezinnen, bejaarden en zieken soms midden in de nacht in hun pyjama uit hun huizen getild. Ik hoorde een bejaarde vrouw zeggen. Dit is bijna nog erger dan de oorlog en die had ze meegemaakt.
2 weken later. De straten worden geveegd, de kelders zijn leeggepompt. Foto’s worden gedroogd. Spullen worden in de container gegooid. Spullen, heel veel spullen. Allemaal met een verhaal. Met een dierbare herinnering. Een ouderlijk huis vol waterschade, een ander huis dat met een overleden geliefde werd gedeeld. Kunnen herinneringen worden weggespoeld door het water? Mensen komen bij elkaar. Er wordt samen opgeruimd, er wordt getroost, gehuild en ook af en toe gelachen. Mensen worden opgevangen bij familie en vrienden. De tante van mijn man die niet terug kan naar haar geliefde huis. Het huis vol herinneringen aan de mooie tijd met haar overleden man. De mooie momenten in de tuin. De momenten in haar vaste fauteuil. In haar ogen zie ik de pijn en het verdriet. Maar ze laat een enorme veerkracht zien. Een oerkracht, zo sterk. Maar achter de pijn en het verdriet voel en zie ik ook een sprankje hoop en vertrouwen.
Transformatie lijkt tegenwoordig wel een mode woord dat ook op mijn visite kaartje staat. Waar ik in opgeleid ben en wat mij blijvend veranderd heeft in mijn leven en hoe ik naar zaken kijk en hoe ik hiermee werk. Wetende dat diepgaande transformatie vaak gepaard gaat met pijn en verlies en het gevoel dat alles afgebroken wordt. Een proces met een rollercaster aan emoties waar je je het liefste tegen wilt verzetten. Een proces waar het gaat om de moed te vinden om ‘mee te bewegen’ in plaats van je te verzetten.
Ik loop door de straten van mijn woonplaats Valkenburg aan de Geul. Ik zie de enorme schade, en de vele bergen spullen. Ik luister naar de verhalen. Ik zie de mensen en ik zie en voel de pijn en het verdriet. Op woensdagavond 14 juli 2 weken geleden is voor heel veel mensen in Valkenburg aan de Geul diepgaande transformatie begonnen. Niet omdat ze dat zo graag wilden. Niet omdat ze, zoals ik, hier een opleiding in wilden volgen. Niet omdat ze in transformatie geloofden. Het water kwam en overspoelde letterlijk de mensen in Mijn woonplaats. Vol bewondering kijk ik naar al die mensen en naar hun veerkracht en in gedachten maak ik een hele diepe buiging voor ze.
From evacuation to transformation, There was rain, lots of rain in Balkenburg aan de Geul and more rain. We watched it and wondered when it would stop. There was water, lots of water, but we didn’t worry too much about it. Then the water flowed over squares and suddenly.
In a split second, the water flowed with tremendous force through the streets, through the houses, through the living rooms. Furniture, floors, belongings were washed with the water. Photos with a story faded through the water.
With a shovel and army trucks, families, the elderly and the sick were sometimes lifted from their homes in the middle of the night in their pajamas. I heard an elderly woman say. This is almost worse than the war and she had been through it.
2 weeks later. The streets are swept, the cellars are pumped out. Photos are dried. Stuff is thrown into the container. Stuff, lots of stuff. All with a story. With a fond memory. A family home full of water damage, another home shared with a deceased loved one. Can memories be washed away by the water? People come together. We clean up together, we comfort, we cry and occasionally laugh. People are taken care of by family and friends. The aunt from my husband cannot return to her beloved home. The house full of memories of the good times with her husband who died a few years ago. The beautiful moments in the garden. The moments in her beloved armchair. I can see the pain and sorrow in her eyes. But she shows tremendous resilience. A primal force, so strong. But behind the pain and sadness I also feel and see a glimmer of hope and confidence.
Transformation seems to be a buzzword these days that is also on my business card. What I was trained in and what has permanently changed me in my life and how I look at things and how I work with it.
Knowing that deep transformation is often accompanied by pain and loss and the feeling that everything is broken down. A process with a rollercaster of emotions that you most want to resist. A process where it is about finding the courage to ‘move with’ instead of resisting.
I walk through the streets of my hometown Valkenburg aan de Geul. I see the enormous damage, and the many mountains of stuff. I listen to the stories. I see the people and I see and feel the pain and sorrow. On Wednesday evening 14 July 2 weeks ago, a profound transformation started for many people in Valkenburg aan de Geul. Not because they wanted to. Not because they, like me, wanted to be trained in this. Not because they believed in transformation. The water came and literally flooded the people in My hometown. Full of admiration I look at all those people and their resilience and in my mind I bow very deeply to them…
