Ik voel me vleugellam zegt hij tegen me.
Altijd met heel veel plezier gewerkt en mijn dingen gedaan. Ik was blij met mijn baan, mijn leven en wat ik deed en met de mensen om me heen. Geen vuiltje aan de lucht. O ja, natuurlijk was het weleens bewolkt en natuurlijk waren er up en downs maar daar kwam ik altijd wel uit. Door een goed gesprek met mijn vrouw, of met mijn collega die ook dat gevoel wel eens heeft. Een etentje met vrienden en het bespreken geeft weer energie.
Maar nu is het anders. Ik voel de energie niet meer, ik ga aan het werk maar ik mis de passie die ik eerder voelde. Mijn agenda gaat van meeting naar meeting en mijn aantekeningen zijn een lange to do lijst. Hoe meer ik er op schrijf en afvink hoe drukker ik het krijg.
Okay, een avond dit gevoel bespreken met mijn vrouw, of met mijn vrienden. Maar de dag erna bekruipt me dat onaangename gevoel weer. Dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: is dit alles, waar doe ik het voor en wil ik dit de komende jaren zo voortzetten..
Vleugellam, en dan?
Je schrikt van je eigen gedachte. Hmmm wat betekent dit en wat wil je hiermee en vooral….Hoe doe ik dat dan? Je kijkt naar je kind en ziet hoe die eindeloos speelt, droomt en doet. Vol verwondering en met een open blik: eindeloos en schaamteloos. Je voelt een lichte steek van jaloezie en denkt terug aan je eigen kindertijd, je studenten tijd, je dromen en je passie. Waar ben je dat verloren en hoe kan het dat je dat niet door had. Je wordt boos en gefrustreerd op je omgeving, op jezelf en je voelt dat het zo niet langer meer kan.
Hier kan je niet meer omheen en wil je mee aan de slag. Maar je hebt geen idee hoe? Stuur me een berichtje en dan kunnen we eens brainstormen over hoe jij je vleugels weer om je heen kunt slaan om vervolgens opnieuw uit te slaan.. De (virtuele) koffie staat klaar.
_________________________________________________________________
Broken wings…
“I feel paralyzed,” he tells me.
Always worked with a lot of pleasure and done my things. I was happy with my job, my life and what I was doing and with the people around me. Everything is absolutely fine. Oh yes, of course it was cloudy at times and of course there were up and downs but I always came out of that. Through a good conversation with my wife, or with my colleague who sometimes has the same feeling. A dinner with friends and discussing it gives energy again.
But now it’s different. I don’t feel the energy anymore, I go to work but I miss the passion I felt before. My calendar goes from meeting to meeting and my notes are a long to do list. The more I write on it and tick off, the busier I get.
Okay, one night discussing this feeling with my wife, or with my friends. But the next day, I have that unpleasant feeling again. That little voice in my head that says: is this all? And do I want to continue like this in the coming years?
Broken wings..
Your own thought scares you. Hmmm what does this mean and what do you want with this and most importantly. How do you do that? You look at your child and see how he plays, dreams and does endlessly. Full of wonder and with an open mind. Endless and shameless. You feel a slight sting of jealousy and think back to your childhood, your student time, your dreams and your passion. Where did you lose that and how did it came so far that you didn’t realize it? You get angry and frustrated with your surroundings, at yourself and you feel that you don’t want to ignore this feeling anymore.
You can’t ignore this anymore and you want to work on this. But you have no idea how? Send me a message and we can brainstorm how you can put your wings around you again and then strike out again.. The (virtual) coffee is ready.
