Met een glimlach vond ik dit briefje (zie foto) op haar kamertje en dacht terug aan vanmorgen.
Mijn dochter van 8 stond een beetje moe en ‘chagrijnig’ op. Ik dacht: ze moet nog even wakker worden dus laat haar maar even.
Na het ontbijt vroeg ik haar om haar kamer op te ruimen want daar was het redelijk ‘ontploft’ met Barbiepoppen, spullen en kleren die er na een heerlijk middagje spelen, de dag ervoor, waren blijven liggen.
Mama, ik wil het Barbiehuis opnieuw inrichten maar de klerenkast valt om.
Mama ik krijg de Barbie kleren niet netjes opgevouwen,
Mama ik moet nog veel opruimen,
Mama, mama, mama..
Zucht.
Zo precies hoeft het toch niet zei ik. Het gaat erom dat de vloer een beetje opgeruimd is. Leg anders de spullen in een mandje stelde ik voor.
Nee mama! Met een slag deed ze de deur van haar kamer dicht. Ik laat haar maar even dacht ik. Ze was de avond ervoor wat laat in bed gekomen dus wellicht was ze ook moe. Ik ben andere dingen gaan doen en heb haar geroepen toen ze bij een vriendinnetje ging spelen.
Die avond zag ik het briefje weer toen ik haar naar bed bracht. Ik zag je briefje liggen zei ik tegen haar. Vertel eens over het briefje.
Ja, mama zei ze: ik was vanmorgen boos en ik wist eigenlijk niet waarom. Toen dacht ik, ik ga net zolang het woord boos achter elkaar opschrijven tot het gevoel weg is. En weet je, toen ik een half blaadje vol geschreven had was het gevoel weg en voelde ik me blij. Met een stralende lach keek ze me aan.
Wat een wijsheid heeft ze toch!
Gewoon ZIJN met het gevoel dat er is. Het helemaal omarmen door het letterlijk op te schrijven. Zonder het helemaal te ontrafelen, zonder het weg te duwen, zonder het weg te analyseren, zonder het te veroordelen.
Gewoon ZIJN met wat er is.
Ik geloof dat ik nog eens een boek ga schrijven: de wijze levenslessen van onze kinderen. Zou daar interesse in zijn?
Lees mijn posts via #vleugelsomtegroeien
#transformatie#coaching#persoonlijkeontwikkeling#leiderschap
