Is dat wel verstandig als je je zakelijk wilt neerzetten? zei iemand tegen me vorig jaar. Dat raakte me en daar moest ik over nadenken. Zitten mensen hier wel op te wachten. Is het wel professioneel om te doen? Oordeel zelf maar:
Zondag 25 april 2004:
De herinneringen aan die dag kan ik nog helder voor mijn geest halen. Alle details. De schok toen mijn oudste broer me vertelde dat onze broer overleden was die nacht. Zelfdoding….
Iets waar ik zo bang voor was geweest werd werkelijkheid. Die dag reden we vanuit Limburg naar Amsterdam. Naar het politie bureau, naar de straat waar het gebeurd was en naar het mortuarium. Een hele slechte film speelde zich af die dag. Een surrealistische film die Freek met zijn creatieve brein zelf geregisseerd zou kunnen hebben met de beelden die erbij hoorden. Maar het was niet geregisseerd. Het ging niet goed met hem, en dat gevoel had ik al een hele tijd.
Zelfdoding. Wat egoïstisch, zei iemand eens tegen mij. Waarom heeft hij geen hulp gezocht? Waarom doet iemand zoiets? Veel van die vragen en opmerkingen heb ik in de loop der jaren gehoord.
In het begin maakte het me verdrietig en boos! Pas later begreep ik dat het vaak onwetendheid was, angst of oordeel vanuit een beperkte blik. Ik kan er nu milder maar kijken.
Iedereen krijgt met rouw en verlies te maken in het werk of thuis. Door overlijden, scheiding, verlies van je baan, verhuizing, reorganisatie, verlies van gezondheid.
Naast mijn werk in persoonlijke ontwikkeling en leiderschap begeleid ik als vrijwilliger bij Humanitas mensen die te maken hebben met rouw en verlies. Leuke mensen, slimme mensen, mensen die vol in het leven staan, mensen met een verhaal. Ik mAg er voor ze zijn door alleen maar te ZIJN en te LUISTEREN en dan ook echt te luisteren.
In mijn werk zie ik zoveel patronen van verlies en niet genomen rouw als teamleden gewisseld zijn, als de leider weg gaat, een manager die stilletjes het pand verlaat, een reorganisatie maar ook letterlijk overlijden van een collega. Rouw en verlies is overal.
Nog even terug naar de vraag of mijn blogs te persoonlijk en iemand hier wel op te wachten? Tja dat weet ik niet.
Wat ik wel weet is dat ik het niet kan om wat me zo gevormd heeft en mij veel ervaring en inzicht heeft gegeven in rouw en verlies en alles wat daarbij hoort niet noemen.
Hoe kan ik een onderwerp als zelfdoding waar zoveel taboe op zit zelf in de taboesfeer laten? Hoe kan ik het onderwerp verlies en rouw niet aan bod laten komen terwijl er zoveel mensen er behoefte aan hebben om over te praten? Hoe kan ik het niet hebben over het gegeven dat rouw en verlies bij het leven hoort?
Wat ik geleerd heb van mijn eigen rouw en verlies dat ik zo dankbaar ben en vol kan genieten van het leven en mijn dierbaren om me heen omdat ik ook de pijn erken en herken van rouw en verlies.
Als ik maar 1 iemand kan (aan)raken met dit blog dan is mijn missie geslaagd.
#vleugelsomtegroeien
